این فعل‌ها، اغلب به عنوان فعل‌های لازمی (copula verbs) یا فعل‌های اتصالی (linking verbs) شناخته می‌شوند. آنها برای ایجاد ارتباط بین فاعل و صفت یا اسم به کار می‌روند. در زیر، چگونگی استفاده از هر کدام از این فعل‌ها در جملات توضیح داده شده است:
1. **Seem:** فعل seem برای اعلام نظر یا احساس شخص در مورد چیزی به کار می‌رود.
– She seems tired. (او خسته به نظر می‌آید.)
2. **Be:** فعل be به عنوان فعل اتصالی به کار می‌رود و وضعیت یا ویژگی‌های یک شی یا فرد را توصیف می‌کند.
– He is a doctor. (او دکتر است.)
3. **Appear:** فعل appear به معنای ظاهر شدن یا نمایان شدن بکار می‌رود.
– The sun appears in the morning. (خورشید صبح‌ها ظاهر می‌شود.)
4. **Become:** فعل become به معنای تبدیل شدن به یک حالت جدید یا تغییر یافتن به کار می‌رود.
– She became a famous actress. (او به یک بازیگر معروف تبدیل شد.)
5. **Get:** فعل get به معنای تبدیل شدن به یک وضعیت یا دست‌یافتن به چیزی به کار می‌رود.
– He got sick last week. (او هفته گذشته مریض شد.)
توجه داشته باشید که فعل‌های اتصالی (be, seem, appear، و غیره) به عنوان فعل‌های اصلی در جمله عمل می‌کنند و معمولاً با صفت یا اسم به کار می‌روند. برخی از این فعل‌ها می‌توانند با حروف اضافه به کار روند و جمله‌های پیچیده‌تری ایجاد کنند.
