در مقاله قبل به موضوع ایجاد انگیزه به زبان آموزان در کلاس زبان انگلیسی پرداختیم و در این مقاله قرار هست در مورد معرفی زبان انگلیسی وتاریخچه آن صحبت کنیم.
زبان انگلیسی یکی از زبان‌های هند و اروپایی از شاخه ی زبان‌های ژرمنی غربی است.
این زبان در انگلستان و جنوب شرقی اسکاتلند تکامل یافته‌است.
از دیگر زبان‌های ژرمنی می‌توان به آلمانی، هلندی، دانمارکی، سوئدی و نروژی اشاره کرد.
امروزه نزدیک به نیمی از مجموعه واژگان و دستور زبان انگلیسی از زبان‌های ژرمنی است و نیمی دیگر را، وام واژه تشکیل می‌دهد.
بیشتر این وام واژه‌ها از زبان‌های لاتین، فرانسوی، بخشی از یونانی و دیگر زبان‌ها وارد انگلیسی شده‌اند.
معرفی زبان انگلیسی وتاریخچه آن
زبان انگلیسی باستان شباهت بسیار زیادی به زبان آلمانی باستان داشته‌است.
چون انگلیسی زبان‌ها عمدتاً از ژرمن‌ها بودند که از آلمان وارد بریتانیا شدند و به نوعی زبان آلمانی را می‌توان مادر زبان انگلیسی دانست.
به دلیل تأثیری که بالای نیروی نظامی، اقتصادی، علمی، سیاسی و فرهنگی بریتانیا بر جهان داشت.
پس از قرن هجدهم و تأثیر ایالات متحده آمریکا از سده ی بیستم میلادی به این سو، این زبان در سطح جهان گسترش یافته، به عنوان زبان دوم، زبان میانجی و زبان اداری در بسیاری نقاط جهان کاربرد پیدا کرده‌است.
زبان انگلیسی زبان مادری:
زبان انگلیسی به عنوان زبان مادری در کشورهای آنگلوسفر (انگلستان، آمریکا، کانادا، استرالیا و نیوزلند) و ایرلند، آفریقای جنوبی، غنا و بسیاری کشورهای دیگر کاربرد دارد.
انگلیسی امروزه از نظر تعداد گویش، پس از زبان‌های چینی و اسپانیایی، سومین زبان جهان است. تعداد کسانی که زبان مادری‌شان انگلیسی است امروزه بیش از ۳۸۰ میلیون نفر است.
انگلیسی در بسیاری از کشورها زبان میانجی است .
مهم‌ترین زبان دنیا در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی، نظامی، صنعت، فرهنگی و علمی در روابط بین‌الملل به‌شمار می‌آید.
این زبان از زبان‌های بین‌المللی است که نظام آموزشی بیشتر کشورها مشغول به تدریس آن هستند.
معرفی زبان انگلیسی وتاریخچه آن
انگلیسی کهن:
در قرنِ ششم میلادی، مردمانی از سه قبیله «جوت»، «انگِل» و «ساکسون» که در «شمال‌غرب آلمان»، «دانمارک» و «هلند» امروزی ساکن بودند، به انگلستان یورش بردند و آن سرزمین را تصرف کردند.
تا آن زمان مردم بریتانیا یا به عبارت بهتر بریتانیای روم به زبان سِلتی سخن می‌گفتند .
البته زبان سِلتی مردم آن به دلیل ۴۰۰ سال اشغال این سرزمین توسط رومی‌ها با لاتین آمیخته شده بود.
بسیاری از واژگان لاتین در آن کاربرد داشت.
پس از اشغال بریتانیا توسط ژرمن‌ها، جوت‌ها در جنوب شرقی خاک آن ساکن شدند.
در تعامل با زبان‌های محلی، گویش «کِنتی» را به وجود آوردند.
ساکسون‌ها هم که در جنوب و جنوبِ غربی سکنا گزیده بودند، گویش «ساکسونِ غربی» را ایجاد کردند.
اَنگل‌هایی که در شمال و مرکز انگلستان اقامت گزیده بودند.
به ترتیب، گویش‌های «آمبریای شمالی» و «مرسیایی» را به وجود آوردند.
سینت بید بر این باور بود که انگل‌ها منطقهٔ گسترده‌تری از خاک بریتانیا (نزدیک به تمامی خاک آن) را از آن خود کردند و نام «انگلند» (England) از نام همین قبیله گرفته شده‌است.
واژهٔ “England” از Engla land به «معنی سرزمین انگل‌ها»
به انگلیسی: Land of the Angles
گرفته شده و English در انگلیسی کهن Englisc بوده‌است.
افزون بر قبیله‌های یادشده، دسته‌هایی از مردمان ساکن فریزیا، نیدرزاکسن، یوتلاند و جنوب سوئد نیز در آن دوران به بریتانیا آمدند.
زبان انگلیسی باستان:
زبان انگلیسی باستان نخستین، برگرفته از چندین گویش بود که این بازتاب‌کننده ی داشتن چندین سرچشمه برای انگلستان در عهد آنگلوساکسون‌ها است.
یکی از این گویش‌ها، ساکسون غربی کهن بود که کم‌کم بر دیگر گویش‌ها برتری یافت.
رزم نامه ی بئوولف مال همین دوران است.
گمان می‌رود که از سده ی نهم میلادی، گویش ساکسونی، به دلیلِ سلطهٔ پادشاه آلفرد (نخستین شاهِ انگلستان که فردی از قبیلهٔ ساکسون بود)، بر دیگر گویش‌ها برتری یافته باشد.
از آن پس به عنوان زبان رسمی این کشور شناخته شده‌باشد.
انگلیسی باستان ها، از نظر گویش، بسیار متفاوت از انگلیسی امروزی است.
برای نمونه، واژه‌های light و drought، به ترتیب به صورت «لیخت» و «دراخت» تلفظ می‌شد یا جمله ی Will you give me your jacket, good man?
چنین ادا می‌شد:
Wilt ðu sellan me ðin clæð, godman min?
در این دوره شماری واژه، از زبان لاتین، وارد انگلیسی شد که واژگانی چون:
altar, mass, priest, psalm, temple, kitchen, palm, pear,… از آن جمله‌اند.
شمار کمتری واژه هم از زبان اسکاندیناوی، بوسیلهٔ وایکینگ‌ها که از اواخر سدهٔ هشتم به بعد، کم‌کم یورش‌هایی به انگلستان نموده و بخش‌هایی را تصرف کرده بودند، وارد این زبان شد.
از جملهٔ این واژگان، می‌توان به law, take, cut, both, ill, ugly، اشاره کرد.
انگلیسی کهن، گنجینه واژگان غنی نداشت اما، هم چون دیگر زبان‌های هند و اروپایی، دستور زبان پیچیده‌ای داشت.
انگلیسی میانه
انگلیسی کهن یا باستان با دو دوره یورش روبرو شد.
نخست از سوی سخنوران زبان‌های ژرمنی شمالی، در سدهٔ هشت و نه میلادی، هنگامی که هالفن رگناسن و ایوار رگناسن شناخته شده با نام ایوار بی‌استخوان تصمیم به گرفتن و استعمار منطقه‌های شمالی جزیره‌های بریتانیا گرفتند.
بار دوم یورش از سوی سخنوران زبان‌های رومی‌تبار بود.
پس از تصرفِ انگلستان به وسیلهٔ نورمن‌ها که در سال ۱۰۶۶ صورت گرفت، کم‌کم دگرگونی شگرفی در زبان پدید آمد.
نورمن کهن در سدهٔ ۱۱ میلادی با یورش نورمن‌ها به انگلستان به آنگلو نورمن و پس از آن به آنگلو فرنچ تغییر یافت و دسته ی نویی از واژگان را وارد زبان کرد، واژگانی که در دولت و دادگاه‌ها کاربرد داشتند.
زبان فرانسوی به واسطه ی حکومت نورمن‌ها زبان بزرگان و بلندپایگان جامعه، و انگلیسی کهن، زبان عوام و دونپایگان به‌شمار می‌رفت، زبان فرانسوی اثر چشمگیری بر انگلیسی گذاشت.
سال ۱۲۵۰
تا پیش از سال ۱۲۵۰، تنها ۹۵۰ واژهٔ نو، بیشتر به دلیل ارتباط انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها، وارد زبان انگلیسی شد.
اما ناگهان، چون فرانسویان شروع به یادگیری زبان انگلیسی نمودند و واژگانی از زبان خود را وارد زبان مقصد کردند، تعداد بی‌شماری واژه از زبان فرانسوی قرض گرفته شد.
به گونه‌ای که اکنون یک سوم واژگان زبان انگلیسی، ریشهٔ فرانسوی دارند.
گسترش دامن ی واژگان با کمک واژه‌های اسکاندیناویایی و نورمنی رویدادی بود که باعث ساده‌تر شدن دستور زبان انگلیسی شد.
این زبان را به زبانی وام‌گیرنده تبدیل کرد (چیزی بیش از پذیرش معمول واژه‌های دیگر زبان‌ها توسط یک زبان).
گویش midland
گویش midland، از سدهٔ چهاردهم، یعنی زمانی که مناطق زیر پوشش این گویش، به مراکز توسعهٔ دانشگاهی، پیشرفت اقتصادی و زندگی اشرافی در انگلستان تبدیل شد.
جای خود را به عنوان مهم‌ترین گویش در این دوران، باز کرد و میدلند شرقی گویش مسلط شهر لندن شد.
یکی از عواملی که موجب برتری مطلق این گویش شد.
به گونه‌ای که انگلیسی امروزی، تقریباً شکل تکامل یافته ی میدلند شرقی است.
نفوذ این گویش به دستگاه‌های حکومتی و مکاتبه‌های دولتی است.
از نوشته‌های پرآوازه ی دوران انگلیسی میانه می‌توان به حکایت‌های کنتربری از جفری چاوسر اشاره کرد.
انگلیسی مدرن
تأثیر لاتین و نئولاتین (اکثراً فرانسوی و ایتالیایی) در واژگان زبان انگلیسی به ۵۸٪ درصد می‌رسد.
انگلیسی مدرن با تجدیدنظر اساسی در دستگاه واژگانی و دستوری خود به زبانی بسیار ساده‌تر از نظر دستوری بدل شده و به سبب وام‌گیری بی‌حد و مرز از واژگان لاتینی و فرانسه و سپس یونانی.
بخش عمده‌ای از واژگان کهن آنگلوساکسون خود از ریشه ی ژرمنی را وانهاده و بر روی هم نسبت به زبان آلمانی، از همه جهت (آوایی، واژگانی، دستوری) چهره ی دیگری یافته‌است.
در انگلیسی مدرن نه تنها اسم، که فعل و حرف و نیز بخش عمده ی حالت‌های صرفی خود را از دست داده‌اند و از یک زبان صرفی ترکیب‌گر به زبانی در اساس تحلیلی بدل شده‌است.
