در انگلیسی، “will” و “would” به عنوان افعال کمکی (modal verbs) برای بیان زمان آینده و نحوه ادای تمایل، تصمیم، و احتمال استفاده می‌شوند.
1. “Will”:
– از “will” برای بیان زمان آینده استفاده می‌شود. به عنوان مثال:
– I will go to the store. (من به فروشگاه خواهم رفت.)
– She will call you later. (او بعداً به شما تماس خواهد گرفت.)
2. “Would”:
– “Would” نیز برای بیان زمان آینده استفاده می‌شود، اما به صورت مودال غیررسمی‌تر و با تأکید بیشتر بر ادای تمایل، درخواست، و احتمال. به عنوان مثال:
– I would like to have a cup of tea. (من دوست دارم یک فنجان چای داشته باشم.)
– Would you please pass me the salt? (لطفاً نمک را به من بدهید؟)
بنابراین، “will” و “would” هر دو برای بیان زمان آینده قابل استفاده هستند، اما “would” به عنوان یک فعل مودال، اغلب با مواردی مانند تمایل، درخواست، و احتمال ترکیب می‌شود.
عبارت “used to” در انگلیسی برای بیان عمل‌ها و وضعیت‌هایی که در گذشته دائماً انجام می‌شده‌اند، اما در حال حاضر انجام نمی‌شوند، استفاده می‌شود. این عبارت به عنوان یک نشانه زمان گذشته به کار می‌رود و برای توصیف عادت‌ها، عمل‌های مکرر، و وضعیت‌های پایدار در گذشته مفید است.
ساختار “used to” به صورت زیر است:
Subject + “used to” + base form of the verb
مثال‌ها:
1. I used to play the piano when I was a child.
(من وقتی کودک بودم عادت داشتم پیانو بنوازم.)
2. She used to live in New York, but now she lives in Los Angeles.
(او قبلاً در نیویورک زندگی می‌کرد، اما الآن در لس‌آنجلس زندگی می‌کند.)
3. They used to visit their grandparents every summer.
(آنها هر تابستان به پدر و مادر بزرگ خود می‌روفتند.)
4. He used to be a teacher before he retired.
(او قبلاً معلم بود، قبل از بازنشستگی.)
توجه کنید که “used to” برای بیان وضعیت‌ها و عادت‌های گذشته به کار می‌رود و در زمان حال و آینده معمولاً از ساختارهای دیگری مثل “do” و “will” استفاده می‌شود.
