کتاب امریکن یا بریتیش
کتاب امریکن یا بریتیش
توجه داشته‌باشید که کتاب‌های این بخش به کتاب‌های بریتیش و امریکن تقسیم می‌شوند.
این دسته‌بندی برای اکثریت افراد تفاوتی نخواهند داشت چرا که در واقع این کتاب‌ها بیشتر به انگلیسی بین‌المللی تمایل دارند.
تفاوت‌ها بیشتر در لهجه‌های مورد استفاده در کتاب است.
پس نگران نباشید و کتابی را انتخاب کنید که برایتان جذاب‌تر است.
کتاب امریکن یا بریتیش
توجه‌کنید که این سری کتاب را به مدت نزدیک به یک الی دو سال استفاده خواهید‌کرد پس کتابی را انتخاب‌کنید که حس خوبی به شما می‌دهد.
همچنین، اگر در آموزشگاهی مشغول به زبان‌آموزی هستید یا معلم‌زبان دارید که کتاب خاصی را استفاده می‌کنند، نیازی به انتخاب coursebook دیگری ندارید.
اولین تفاوت لهجه بریتیش و آمریکایی در مورد تلفظ کلمات است.
زمانی که در مورد تلفظ صحبت می‌کنیم، باید اول به این مسئله آگاهی داشته‌باشیم که حتی تلفظ‌هایی که ما در بین مردم یک کشور مشاهده می‌کنیم متفاوت است.
کتاب امریکن یا بریتیش
جالب این است که خود لهجه British نسخه‌های متفاوتی دارد.
یکی از این نسخه‌ها سبک cockney است که در گذشته در بین طبقه کارگر در لندن رایج بود.
برخی از المان‌های لهجه British مانند تلفظ حروف t و h و یا عدم تلفظ حرف h در ابتدای برخی کلمات از این سبک نشات گرفته‌است.
نسخه دیگر لهجه British سبک posh است که متعلق به اشراف زادگان و درباریان انگلیس میباشد.
این سبک لهجه در گذشته فاکتور متمایزکننده افراد سطح بالای جامعه از سایرین بود.
نشانه‌های بارز این لهجه تلفظ واجح حرف h در ابتدای کلمات و همچنین تلفظ غیر‌قابل شنیدار حرف r در‌برخی کلمات و یا تلفظ طولانی برخی حروف صدادار در کلماتی مثل darling است.
در این قسمت می‌خواهیم به تفاوت‌های این دو لهجه نگاه عمیق‌تری بیاندازیم.
کتاب امریکن یا بریتیش
تشخیص تفاوت این دو لهجه کار چندان آسانی نیست چون هرکدام از این دو لهجه خود دارای چند نسخه متفاوت هستند.
به عنوان مثال در آمریکا لهجه یک فرد اهل تگزاس با لهجه یک فرد اهل نیویورک کاملا فرق دارد.
در انگلیس هم لهجه فردی از منچستر با یک فرد اهل لندن عمیقاً تفاوت دارد.
البته نشانه‌هایی هم وجود دارد که می‌توان از روی آنها این لهجه‌ها را تا حدی از یکدیگر تشخیص داد.
مثلاً آمریکایی‌ها حرف r را در هر جای کلمه که قرار بگیرد تلفظ می‌کنند اما بریتانیایی‌ها حرف r را فقط در صورتی‌که در ابتدای یک کلمه باشد تلفظ می‌کنند.
همچنین در حوزه spelling و لغت و گرامر هم تفاوت‌هایی بین این دو لهجه وجود دارد که مثال‌هایی از این تفاوت‌ها را در زیر برای شما آورده‌ایم.
برای همین در این بخش فقط به بررسی تفاوت‌هایی که بین زبان انگلیسی آمریکایی استاندارد و زبان انگلیسی بریتیش استاندارد است، صحبت می‌کنیم. ساده‌ترین مکان برای شروع صحبت در مورد تفاوت تلفظ در سبک زبان انگلیسی را می‌توانیم، تلفظ حرف T بدانیم.
در انگلیسی آمریکایی، زمانی که حرف قبل و بعد از T صدادار هستند فقط حروفی که تلفظ می‌شوند، نه حروفی که صامت هستند:
مثلا در لغت bottle:
قبل از t می‌گوییم “آ” و بعد از t می‌گوییم “اِ”
در حالی‌که بعد از t همان‌طوری که مشخص است ما حرف L را داریم حرف T مایل به صدای “د” تلفظ می‌شود.
املاء
خب بریم سراغ املاء و تفاوت‌هایی که در این زمینه بین انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتیش حاکمه، فقط یادتون باشه، یا کلا بریتیش بنویسید یا امریکن و این دو رو با هم میکس نکنید.
در بریتیش، کلماتی که در انتها به “our” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “or” منتهی می‌شوند.
color – colour honor – honour
در بریتیش کلماتی که در انتها به “ise ” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “ize” منهتی می‌شوند.
Realise – Realize Popularise – Popularize
در بریتیش کلماتی که در انتها به “re” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “er” منهتی می‌شوند.
Litre – Liter Centre – Center
در بریتیش کلماتی که در انتها به “ence” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “ense” منهتی می‌شوند.
Defence – Defense licence – License
در بریتیش اگر بخواهیم به یک فعل “ing” یا “ed” اضافه کنیم و آن لغت با حرف “L” به پایان برسد.
پیش از L یک حرف صدادار کوتاه داشته‌باشیم، قبل از اضافه‌کردن “ing” یا “ed” باید یک “L” اضافه کنیم.
انگلیسی آمریکایی این گونه نیست.
Travelling – Traveling Modelling – Modeling
برخی افعال در حال گذشته خود نیز بین انگلیسی آمریکایی و بریتیش تفاوت‌هایی دارند:
برای مثال فعل learn در بریتیش به صورت learned یا learnt نوشته می‌شود.
در انگلیسی آمریکایی فقط learned، یا فعل dream در بریتیش به صورت dreamed یا dreamt نوشته می‌شود اما در انگلیسی آمریکایی فقط به‌صورت dreamed آورده می‌شود.
لغات
لغات بسیاری در زبان انگلیسی آمریکایی و بریتیش مشترک هستند اما به همین اندازه لغاتی داریم که در بین دو سبک زبانی یاد شده متفاوت هستند.
حروف اضافه
البته خود انگلیسی زبان‌ها هم ممکن است متوجه معنای یک لغت نشوند.
در این حالت با توجه به جمله‌ای که بیان شده معنی را درک می‌کنند، یا به صورت مستقیم سوال می‌کنند و گاهی هم مجبور می‌شوند که از دیکشنری یا اینترنت کمک بگیرند.
در جدول زیر برخی‌از مهم‌ترین تفاوت‌های کاربردی حروف اضافه در بین دو سبک زبانی مورد بحث، آورده شده است.
اسامی گروهی
در زبان انگلیسی به یک گروه از دانشجویان ، class گفته می‌شود.
به همین صورت به اعضای یک خانوده Family و به گروهی از افرادی که در حال بازی فوتبال هستند یک team می‌گوییم.
یا به یک گروه از افراد که در‌حال نواختن موسیقی به صورت گروهی هستند، band می‌گوییم.
این نوع اسامی را اسامی گروهی می‌نامیم، این نوع اسامی از نظر گرامری در انگلیسی بریتیش و انگلیسی آمریکایی به صورت متفاوت بررسی می‌شوند.
در انگلیسی آمریکایی این نوع اسامی به صورت مفرد (singular) در نظر گرفته می‌شوند.
همه قوانینی که برای اسامی مفرد استفاده می‌شود در مورد این نوع اسامی نیز صادق است یعنی می‌گوییم:
The team is playing well
اما در انگلیسی بریتیش، این نوع اسامی به صورت مفرد (singular) و جمع (plural) در نظر گرفته می‌شوند، اما نوع استفاده از آنان متفاوت است.
برای مثال در انگلیسی بریتیش ما می‌گوییم:
The team plays well
در اینجا منظور این است که تیم در کل بازی خوبی ارائه می‌دهد ولی اگر بگوییم:
The team play well
منظور این‌است که همه اعضای‌تیم بازی خوبی ارائه می‌دهند.
در حالت اول ممکن است دروازبان تیم عملکرد قابل قبولی ارائه نداده‌باشد اما در نهایت بازی خوبی دیگر اعضای تیم این مسئله را پوشش داده‌است.
کاربرد های گرامری
گرامر زبان‌انگلیسی چه در سبک بریتیش چه در سبک‌آمریکایی کاملا مشترک و یکپارچه است اما گاهی اوقات در شرایط یکسان، گرامر متفاوت استفاده می‌شود.
یکی از این موارد استفاده از Present perfect و simple past است.
برای مثال زمانی‌که یک اتفاق در گذشته بسیار نزدیک به حال قرار دارد، بریتیش‌ها تمایل به استفاده از Present perfect دارند، آمریکایی‌ها از گذشته ساده استفاده می‌کنند.
فرض کنید یک دوست آمریکایی خود و یک دوست انگلستانی خود را برای صرف شام به منزل دعوت کرده‌اید.
بعد از صرف غذای اصلی بر اساس فرهنگ ایرانی خود به دوستان خود غذای بیشتری تعارف می‌کنید.
در این زمان دوستان شما با گفتن من به اندازه کافی غذا خوردم، متشکرم، تعارف شما را رد می‌کنند، اما به این صورت که دوست آمریکایی شما می‌گوید:
Thanks, I had enough
دوست انگلستانی شما می‌گوید:
Thanks , I have had enough
البته این تنها تفاوت استفاده از گرامر در بین این دو سبک زبانی نیست، برای مثال بریتیش‌ها بیشتر از shall استفاده می‌کنند.
در حالی که آمریکایی‌ها بجای shall از will یا should استفاده می‌کنند.
در بریتیش ما از شکل منفی need به صورت needn’t استفاده می‌کنیم در حالی که آمریکایی‌ها از don’t need to بهره می‌برند.
you needn’t come to school today
you don’t need to come to school today
امیدوارم مقاله کتاب امریکن یا بریتیش برای شما مفید باشه.
